Γράφει ο Κώστας Κυδώνης:
Στο υποτιθέμενο θεμελιωμένο πολίτευμα της Δημοκρατίας που διανύει το κράτος τις τελευταίες δεκαετίες, έχει παρατηρηθεί σχετική αλλοίωση στις πτυχές του, που πλέον οι ίδιες δεν μπορούν να παραμείνουν κρυμμένες, και μπορεί πλέον κανείς να τις παρατηρήσει με «γυμνό μάτι».
Ως γνωστόν, παντός προσώπου γνωρίζει την διοικητική θέση που οφείλει να έχει ο εκπρόσωπος της Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Παρά ταύτα, με την αναθεώρηση του Συντάγματος το 1985, επί της ουσίας δημιουργήθηκε μια μεγάλη καμπή στον κρατικό μηχανισμό, μετατρέποντας τον Πρόεδρο του πολιτεύματος από κυβερνόν πρόσωπο, σε άτομο «αδύναμο» να λάβει κύριες αποφάσεις. Αυτή η ανατροπή, προκλήθηκε με την μεταφορά της εκτελεστικής εξουσίας «δια χειρός» στο Μέγαρο Μαξίμου, επί ισχύος πολιτικής προσωπικότητας του Ανδρέα Παπανδρέου. Εξαίρεση στον κανόνα αποτέλεσε η χαρακτηριστική κυβερνητική ηγεσία που απαντάει στο όνομα Κωνσταντίνος Καραμανλής. Ο ίδιος, δεν θέλησε να ακολουθήσει τα όσα υποχρεούνταν να πράξει με την υφιστάμενη Συνταγματική μετατροπή, αλλά επέλεξε να χαράξει το δικό του πολιτικό μονοπάτι.
Με την προαναφερθείσα ολοκληρωτική μεταφορά της εκτελεστικής εξουσίας στο επίκεντρο του Μεγάρου Μαξίμου, καταστάθηκε πλέον γνωστή η ισχύς που ασκεί στις εκάστοτε εφαρμοσμένες νομοθεσίες, αφού επί της ουσίας όλες συγκεντρώνονται εκεί, και αναμένουν την τελική έγκριση, ή απόρριψη.
Μέσα σε δυο χρόνια, από το καλοκαίρι του 2022 μέχρι και σήμερα, τρεις παραιτήσεις κορυφαίων συνεργατών του σημερινού Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη λειτουργούν ως ρωγμή στον καθρέφτη του πυρήνα της εξουσίας.
Μιλώντας μάλιστα, για αυτή την αλλοίωση των πτυχών του δημοκρατικού πολιτεύματος, θα μπορούσε κανείς να παρατηρήσει τις αξιοσημείωτες παραιτήσεις που προέκυψαν από το πλευρό του κυβερνόντος Πρωθυπουργού, ξεκινώντας από τους θερινούς μήνες του 2022, με την αποχώρηση του Γρηγόρη Δημητριάδη. Η Τραγωδία των Τεμπών και το όλο ζήτημα της προτάσεως δυσπιστίας που τάχα ταλανίζει τις σκέψεις των κυβερνόντων, έχουν προκαλέσει «ρωγμές» στην ένδειξη εμπιστοσύνης των ίδιων των πολιτών. Όσο περνάνε τα χρόνια, τίποτα δεν παραμένει ίδιο, εκτός από την κατηφορική τροπή των δρώμενων, που ευελπιστούμε κάποια στιγμή να σταματήσει.
